२० एप्रिल

संतांचा सहवास । याहून भाग्य नाही दुसरे खास ॥

बाह्य प्रपंच प्रारब्ध उपाधि । त्यांसी त्रासू नये कधी । हीच जाणावी उघड समाधि ॥ सावली मातीत पडली । तिला धुऊन नाही घेतली । तसेच खरे आहे देहाचे । पण ते संतांनाच साधे ॥ सर्व संकल्प वर्ज्य करून । अवस्था असावी बालकवृत्तिसमान ॥ सतत विवेक अखंड चित्ती । रामनामी मनोवृत्ति । हेचि तुम्हा परमप्राप्ति ॥ मारुनी खोटी कल्पनावृत्ति । रामनाम अखंड चित्ती । समाधान संतोष शांति ॥ देवासी सर्व करी अर्पण । करी स्वानंदयुक्त परमात्मचिंतन । हीच सिद्ध साधूची खूण ॥ वासना जाळून शुद्ध चित्त । अहंभाव सोडून होई निभ्रांत ॥ आता मी रामाचा, राम माझा । हे जाणावे पूर्ण ॥

संतसहवास त्याला पाही । जो देहबुद्धि टाकून राही ॥ संतास न पाहावे देहात । आपण देहापरते होऊन पाहावे त्यास ॥ नामात ठेवा प्रेम । हीच संतांची खूण ॥ जे जे आपले संगती आले। संताने त्यांचे सार्थकच केले ॥ साधूने देह ठेवला । तरी सत्तेने जागृत राहिला ॥ त्याची ठेवावी आठवण । सेवा करावी रात्रंदिन ॥ संतांचा सहवास । याहून भाग्य नाही दुसरे खास ॥ संतचरणी विश्वास । त्याने भगवंत जोडला खास ॥ लक्ष ठेवावे संताकडे । देह लावावा प्रपंचाकडे॥ नाम घ्यावे श्वासोच्छ्वास । संत संतुष्ट होईल खास ॥ सांगावे संतास नमस्कार । जो जगताचा आधार । संताच्या देहाची प्रारब्धगति संपली । काया आज दिसेनाशी झाली। परि अजरामर राहिली ॥ राम कर्ता हे जाणून चित्तीं । जगात संत ऐसे वर्तती । जेणे दुसऱ्यास मार्गदर्शक होती॥ संतांचे करावे अनुकरण । घ्यावे त्यांचे दर्शन । सांगावे आलो आहे आपण । विचाराव्या कठिण वाटा। जेणे सुलभ होईल व्यवहारी चालता ॥ रामापरता नाही लाभ । हे धरले ज्याने चित्ती । त्यास लाभली खरी संतांची संगति ॥ त्यांचा आदर्श ठेवावा पुढे । कधी न होईल वाकडे ॥ स्वत:चे पावावे समाधान । त्याने लोकांस आणण्याचा प्रयत्न करावा जाण ॥ संताशी व्हावे अनन्य शरण । दुसरीकडे जाण्याचे नाही कारण ॥ भाग्याने संत घरी आला । अभागी न मानी त्याला ॥ सूर्याचा प्रकाश झाला । आंधळ्याला उपयोगी नाही आला । तैसी विषयी झाली ज्याची वृत्ति । संताची संगत त्याला न लाभती ॥ रामनामावाचून ज्याचा वेळ जात नाही । तोच जीवन्मुक्त पाही ॥ देहाचे ठिकाणी विरक्त । विषयाचे ठिकाणी नसे अहंममत्व । त्यालाच म्हणतात मुक्त ॥

१११. रामापरते न मानावे हित । हे सर्व संतांचे मनोगत ॥